Opis
Książka ta ukazuje postać Enno Meyera (1913–1996), niemieckiego historyka i nauczyciela gimnazjalnego z Oldenburga, przez pryzmat opinii i wspomnień historyków oraz świadków jego działalności – kolegów, uczniów i członków rodziny. Na poglądy i postawę Meyera wpływ wywarło zarówno drobnomieszczańskie środowisko Oldenburga oraz członkostwo w nacjonalistycznych stowarzyszeniach młodzieżowych i studenckich w okresie Republiki Weimarskiej, jak i doświadczenie służby w Wehrmachcie w czasie drugiej wojny światowej. Od lat 50. Meyer poświęcił się pojednaniu Niemców z Polakami i Żydami. Skoncentrował się na obszarze, który znał najlepiej – kształtowaniu postaw młodych ludzi i przygotowywaniu ich do dorosłości w duchu racjonalizmu i otwartości. Jego 47 tez dotyczących nauczania polsko-niemieckiej historii stało się istotnym wstępem do powojennego dialogu podręcznikowego i utorowało drogę do działalności Wspólnej Polsko- -Niemieckiej Komisji Podręcznikowej Historyków i Geografów. Okres po 1945 r. był dla Meyera początkiem nowej ery w polityce Niemiec. Przedstawiał swoim uczniom i czytelnikom wymiar nazistowskich zbrodni i angażował się w kreowanie kultury pamięci opartej na dyskusji i demokratycznych wartościach, zarazem nie rezygnując ze swoich konserwatywnych poglądów.
Książka ta jest pierwszym tomem w serii Przełomy i ludzie dialogu. Z historii polsko- -niemieckiego porozumienia, wydawanej przez Centrum Badań Historycznych Polskiej Akademii Nauk w Berlinie. Przedstawiani w niej ludzie – zarówno znani, jak i rzadziej zauważani w szerszych debatach publicznych – wnieśli w XX wieku istotny wkład do porozumienia polsko-niemieckiego.
(z okładki)
pl
en
pl
