Artykuł jest próbą opisu zmiany w komunikacji i pragmalingwistyce XXI w., której przyczyną jest koniec kultury języka i druku oraz rewolucja wizualno-technologiczna. Efektem tej zmiany jest przeniesienie w wypowiedziach językowych ciężaru gatunkowego z intencji na skutek i uczynienie z komunikacji językowej komunikacji odbiorcy/czyni, za którą w dalszym ciągu odpo-wiedzialność ponosi nadawca/czyni. Potrzeba wprowadzenia tej zmiany dotyczy zwłaszcza komu-nikacyjnej przestrzeni publicznej, w której spotykają się osoby o bardzo różnych kompetencjach językowych i ogólnokomunikacyjnych. W artykule znajduje się opis warunków skuteczności por-ozumiewania się między ludźmi w tej przestrzeni. Za pomocą metafory topograficznej ukazano, na czym polega efektywna komunikacja na mokradłach i bagnach komunikacyjnych, nizinach i równi-nach, płaskowyżach i wyżynach oraz szczytach i lodowcach komunikacyjnych oraz pomiędzy miesz-kańcami/kami tych różnych krain.